70 „I, że cię nie opuszczę.”

Ach te pożegnania. Nigdy ich nie lubiłam. Chciałam po raz kolejny bardzo Wam podziękować za to, że byłyście i czytałyście. Nigdy nie będę w stanie wyrazić tego jak wiele to dla mnie znaczy. Każdy kolejny komentarz motywował mnie coraz bardziej. Nie wiem czy stworzę kolejną część, ale myślę, że jest to bardzo możliwe ;) jednak teraz postanowiłam zająć się ewentualnie moimi innymi opowiadaniami. Nad kolejnym „sezonem” muszę trochę popracować, by Ana i Louis wrócili do Was w wielkim stylu ;) Kocham Was moje piękne i  całuję słodko każdą z Was po kolei. ;*

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Czekając na najpiękniejszy dzień życia, dni mijają naprawdę powolnie. Od samego początku roku przygotowania do ślubu ruszyły pełną parą. Ana była bardzo wdzięczna Zoey, że pomaga jej wszystko ogarnąć. Rodzice rudowłosej zgodzili się na jej półroczny pobyt w Londynie, by pomóc Anie i przy okazji nabrać trochę praktyki w stylizacji. Gdyby nie Zo, zapewne ślub by się nie odbył. Tak naprawdę to ona dowodziła wszystkim i wszystkimi. Ana nie miała do tego ani głowy, ani czasu.

Przez ostatnie miesiące dziewczyna miała mnóstwo pracy, jeżdżąc po całym mieście i codziennie załatwiając jakieś interesy chłopaków. Mimo, że Louis wciąż oferował swoją pomoc, ona wolała zająć się wszystkim sama. Mimo, że nie pracowała dla Chłopców jakoś szczególnie długo, przez całą trasę koncertową, nauczyła się najważniejszych i najpotrzebniejszych rzeczy. A Paul wciąż powtarzał, że jest z niej bardzo dumny.

- Lou, daj mi spokój! – krzyknęła, zakładając buty – nie jestem kaleką, poradzę sobie!

- ale ja chcę ci pooomóc.. – przeciągnął, podchodząc do dziewczyny i obejmując ją od tyłu.

- zajmij się lepiej sobą i przygotowaniami do wywiadu. Nie chcę nic mówić, ale za pół godziny powinieneś być w studiu mały – odwróciła się do niego i z uśmiechem musnęła jego ciepłe policzki.

- uwierz mi, że teraz już nie taki mały.. – wyszeptał jej do ucha i włożył dłonie pod jej koszulkę

- Louis’ie Williamie Tomlinson! Ogarnij się do cholery – krzyknęła, śmiejąc się i odpychając chłopaka

- jesteś okrutna. – rzucił, spuszczając głowę i udając smutek.

- obiecuję, że jak spotkamy się wieczorem, wynagrodzę ci wszystko. – uśmiechnęła się zawadiacko i posyłając mu całusa, wyszła z domu.

***

W końcu nadszedł długo wyczekiwany dzień. Od samego rana, po całym domu chłopaków dało się dosłyszeć krzątaninę. Ponieważ Zoey nocowała u Niall’a, od razu po przebudzeniu zaczęła przygotowania do ślubu. Pobudziła wszystkich i ogarnęła ich.

- pośpieszcie się! zostało tylko parę godzin! – krzyczała, poganiając wszystkich.

- Zo, spokojnie. – zaśmiał się Niall i przyciągając dziewczyne do siebie, ucałował ją w czoło.

- chciałabym żeby wszystko wyszło idealnie. W końcu jestem za to odpowiedzialna.. – mówiła, uspokajając się.

- super się spisałaś. Nie martw się – Niall uśmiechał się do dziewczyny, gładząc jej rozgrzany policzek.

- Zooooooooo! – nagle usłyszeli przeraźliwy krzyk Louis’a

- boże, co się stało.. – przestraszyła się i pobiegła na górę – co jest? – spytała, wbiegając do pokoju chłopaka

- nie wiesz gdzie jest mój krawat? – wyszczerzył się brunet

- ja cię zabiję. Dostałam zawału.- uderzyła chłopaka w ramię i ruszyła na poszukiwania.

Parę godzin później cała grupa pakowała wszystkie potrzebne rzeczy do samochodu, by móc w spokoju pojechać do przykościelnego domu dla biorących ślub par i ich bliskich.

Przywitali się z resztą gości. Paul’owi udało się nawet załatwić, by na ceremonii nie było ani jednego dziennikarza. Ana i Lou byli mu za to ogromnie wdzięczni. W końcu ten dzień miał być dla nich i ich przyjaciół, a nie dla mediów i ogólnego rozgłosu.

Godziny i minuty mijały w zastraszającym tempie. Każdy gdzieś latał i coś kontrolował, dopinał na ostatni guzik, lub witał spóźnionych gości.

***

Stała na środku pokoju przed podłużnym lustrem, wpatrując się w swoje odbicie. Nie mogła uwierzyć w to

co ma wydarzyć się za godzinę. Miała wziąć ślub z mężczyzną, którego kochała ponad wszystko. Chciała być z nim, dzielić z nim codzienność, budzić się każdego ranka u jego boku i zasypiać z nim każdej nocy. Chciała widzieć jak z każdym dniem się zmienia, jak siwieją mu włosy, a twarzy wypełniają nowe zmarszczki. Jak bawi się z ich dziećmi, jak zmienia im pieluszki i rozbawia je tak, jak całe życie rozbawiał ją. Chłopak o niebieskich oczach był dla niej wszystkim – całym światem.

- Ana? – z zamyśleń wyrwał ją radosny głos rudowłosej dziewczyny. Popatrzyła na nią pytającym wzrokiem, na co Zoey uśmiechnęła się i poprawiła przyszłej pannie młodej włosy. – wyglądasz przepięknie. Louis padnie przed ołtarzem jak cię zobaczy.

- prędzej ja tam padnę. Strasznie się stresuję. – powiedziała i odwróciła głowę w stronę otwierających się drzwi, w których stanęła wysoka brunetka. W przeciwieństwie do Zoey i Any, ani trochę nie podzielała ich entuzjazmu. Pewnym krokiem weszła do pomieszczenia, zwracając się oschle do rudowłosej.

- zostaw nas na chwilę – Zo przytaknęła i na polecenie Patty, wyszła.

Stanęła za Aną i patrzyła na ich odbicie w lustrze. Były same, a w pokoju panowała cisza przerywana niespokojnymi oddechami obu dziewczyn. Już nie było tak jak kiedyś. Kiedyś? Nie przeszłoby im przez myśl, że będą osobno, że coś albo ktoś zdoła je rozdzielić, nie mówiąc już o jakimkolwiek ślubie. Wszystko się zmieniło. one się zmieniły. Ich więź, niegdyś nieprzerywalna, teraz zupełnie zanikła. Nie miały już ze sobą nic wspólnego poza burzliwą i destrukcyjną przeszłością, która zniszczyła je obie. Ana chciała się od niej uwolnić, jednak szatynka wciąż dawała o sobie znać.

Jej uczucia względem dziewczyny chyba pozostawały bez zmian. Może były nieco słabsze, ale Patty nie mogła pogodzić się z tym, że mężczyzna odbierze jej to co kochała. Już nie byłoby odwrotu. Patty była egoistką. Chciała dla siebie jak najlepiej i nienawidziła gdy coś szło nie po jej myśli. Tak też było ze ślubem.

- zostaw go. Wróć ze mną do domu. – odezwała się cichym, czułym głosem.

Ana spojrzała na szatynkę. Kochała ją, lecz nie była to już ta sama miłość. Ona nie była już jej życiem. Teraz liczył się mężczyzna z rozczochraną, brązową czupryną na głowie i cudownym uśmiechem.

Tak naprawdę to on pomógł jej wyleczyć się z tej toksycznej miłości do Patty. Dopiero przy nim oduczyła się kochać kobietę, bez której parę lat temu nie mogła oddychać, która zniszczyła ich związek swoją zaborczą zazdrością, narkotykami i egoizmem.

Ileż można było znosić to gówno? Ana nie dawała rady. Wypaliła się, a uczucie do dziewczyny wygasło z przyjściem nowego. W końcu, po dłuższym czasie, udało jej się odezwać.

- nie mogę. Nie chcę..

- Ana, zacznijmy od nowa. Proszę.. – mówiła drżącym głosem. Czarnowłosa odwróciła się do niej przodem. Nawet w butach na obcasie była od niej niższa. Przyglądała się dziewczynie i od razu zauważyła znacznie powiększone źrenice. Patty znowu ćpała, a obiecywała, że z tym skończy.

- nie. nie wrócę do ciebie. Nie po tym co mi, co NAM zrobiłaś. – mówiła głosem pełnym żalu – spójrz na siebie dziewczyno! – wskazałą na nią palcem - Dalej bierzesz, chociaż mówiłaś, że skończyłaś z narkotykami. – Patty tępym wzrokiem obserwowała coraz bardziej zdenerwowaną dziewczynę. – właśnie dzisiaj, właśnie teraz oczekujesz ode mnie, że znów ci zaufam? Że uwierzę?

- to wszystko twoja wina! To przez ciebie taka jestem. Ta pieprzona miłość mnie zniszczyła. – Patty przysunęła się bliżej dziewczyny w białej sukni. Serca dziewczyn zdawały się bić jednym rytmem, jak kiedyś.

- nie! to ty spieprzyłaś wszystko co stworzyłyśmy. Kochałam cię Patty, ale teraz jest za późno. Może gdyby nie.. boże! Co ja mówię! To koniec! Nigdy już nie będzie NAS.

Obie płakały, z prawie czarnych, dużych oczu Patt leciały słone łzy, zalewając jej policzki strumieniem czarnej „rzeki” powstałej w wyniku rozmazanego tuszu do rzęs. Ana również zanosiła się od płaczu. Ich klatki piersiowe szybko unosiły się i opadały.

- pocałuj mnie po raz ostatni. – wydukała ledwo wysoka dziewczyna, ocierając kciukami czarne strużki łez z policzka ukochanej. Ana przygryzła dolną wargę, zaciskając mocno powieki. Nie mogła dłużej patrzeć na zrozpaczoną dziewczynę, pękało jej serce. Niepewnie zbliżyła się do szatynki i musnęła jej dolną wargę. Chciała się odsunąć, lecz Patty była cwana i szybka. Złapała twarz Any w swoje dłonie, łapczywie całując jej usta. Oszołomiona zachowaniem szatynki, Ana oddawała pocałunek z pełną pasją. Obydwie się poddały. Tęskniły za sobą, co widoczne było w ich namiętnym pocałunku.

- kocham cię. – powiedziała szeptem Patty. Brunetka spojrzała na nią, a jej oczy po raz kolejny się zaszkliły.

- ja.. – wyszeptała Ana, a z jej oczu popłynęła kolejna fala nowych łez.

- co kurwa?! – gwałtownie odwróciły głowy w stronę drzwi, z których dobiegł zachrypnięty głos.

- H.. Harry.. – wyjąkały przerażone. Ana widząc swojego przyszłego męża, stojącego obok przyjaciela, poczuła jak żołądek kurczy się, a krew z całego ciała nagle odpływa. 

Zielonooki z pogardą spojrzał na dziewczyny. Pokręcił głową i złapał Louis’a pod rękę, tym samym kierując go do wyjścia. 

***

obowiązkowa muzyka! 

- stary zaczekaj! – brunet z idealnie ułożonymi lokami, szybkim krokiem szedł za wściekłym przyszłym, a może już byłym – panem młodym, który prawie biegł w stronę wyjścia.

Harry szarpnął za ramię przyjaciela, zatrzymując go dzięki temu. Louis patrzył na chłopaka oczami pełnymi łez i wściekłości.

- to koniec, ślubu nie będzie. Możesz poinformować wszystkich o tej jakże radosnej nowinie. – powiedział na jednym wydechu.

- jesteś tego pewny? – lokowaty położył dłoń na ramieniu kumpla. Było mu go strasznie żal, bo doskonale wiedział ile Ana dla niego znaczyła i jak bardzo ją kochał, a ten ślub miał być dowodem jego miłości. Louis nie odpowiedział, tylko kiwnął głową.

- nie chce wiecznie konkurować z jej pierwszą miłością – odezwał się smutnym głosem. Harry spojrzał na niego pytająco, nie mając pojęcia o czym mówi jego przyjaciel. – nawet nie wiesz nic o przeszłości swojej panny?

- nie jestem z nią. – odparł szybko.

- może to i lepiej. – powiedział półgłosem – idę się przewietrzyć.

Niebieskooki szedł długim korytarzem, mając przed oczami obraz sprzed piętnastu minut. Bolało. Cholernie bolała go zdrada narzeczonej. Jak mogła zrobić mu takie świństwo w dniu ślubu. Przecież ten dzień miał być idealny. Miał być ICH dniem. I nigdy, nawet w najgorszych snach, nie wyobrażał sobie takiego beznadziejnego końca.

Skoro mnie nie kocha, to po co było to wszystko? – powiedział z wściekłością i splunął na chodnik. 

Kucnął, opierając dłonie na swoich kolanach, zacisnął powieki, by nie dopuścić do utraty ani jednej łzy. Nie mógł płakać. Nie przez Anę. Zadała mu najmocniejszy cios i to prosto w serce, które jakiś czas temu jej oddał. Wiedział, że to już koniec. Nie potrafiłby z nią być po tym co widział.

Pragnął zniknąć, ból w klatce piersiowej uniemożliwiał mu oddech. Nie wytrzymał i dał upust swoim emocjom.

- KURWA! – krzyknął, a z jego oczu poleciały łzy. Usiadł na chodniku, jak mały chłopiec i płakał. Marzył, by przestał istnieć. Nie wyobrażał sobie życia bez jego ukochanej kobiety.

***

~ Harry ~

Nie chciał jeszcze nikogo powiadamiać o tej przykrej sytuacji, mając nadzieję dowiedzieć się czegoś od źródła. Któraś z nich musiała mu wytłumaczyć o co tak naprawdę chodziło.

Szedł jasnym korytarzem, kiedy nagle zobaczył idącą z przeciwka, wysoką dziewczynę. Jego serce przyśpieszyło na jej widok. Zacisnął pięści, idąc pewnym krokiem.  Dziewczyna przybrała identyczną postawę co Harry. Mijając się, zderzyli się mocno ramionami. Zielonooki nie dał jej uciec i szybko złapał ją za nadgarstek, uniemożliwiając ucieczkę. Patty szeroko otwartymi oczami spojrzała na jego twarz, która była daleka od przyjaznej.

- kocha cię? – wysyczał przez zęby, na co dziewczyna tylko się zaśmiała.

- pierdol się. – jej ton głosu był wyniosły, a wyraz twarzy cwany.

- jesteś suką! Nie masz żadnych skrupułów.

- życie chłopcze. – odparła beznamiętnie i wyrwała się z mocnego uścisku.

- zrobiłaś to specjalnie. – zbliżył się do niej. ich oddechy mieszały się ze sobą coraz bardziej, gdy Harry podchodził bliżej. W końcu uderzyła plecami o ścianę, a Harry stanął tak blisko, że dzieliły ich jedynie milimetry, do zetknięcia się czołami.

- jesteś podłą egoistką – przysunął twarz do jej twarzy, patrząc głęboko w jej szare oczy – może i wyglądasz jak anioł, ale daleko ci do niego.

- zgadzam się z tobą. – była bezczelna.

Nie było ważne, że właśnie zniszczyła komuś życie. Chociaż to Ana ją pocałowała, nie zmieniało to faktu, że Patty osiągnęła swój cel i była z siebie zadowolona.

Oplotła rękami kark Harry’ego, przysuwając usta do jego ucha. Delikatnie przygryzła płatek, owiewając przy tym szyję chłopaka gorącym oddechem, na co on przymrużył powieki, czując jak fala ciepłą przechodzi przez jego ciało. Byłby w stanie się jej oddać gdyby nie resztki trzeźwego umysłu. Chociaż bardzo nie chciał jej odtrącać, zrobił to. Odskoczył do tyłu.

Patrzyła na niego, unosząc lewy kącik ust, w cwanym uśmiechu. Była sprytna i przebiegła. Jak modliszka, która zbiera do kolekcji swoje ofiary łamiąc im serca.

 

Popchnęła Harry’ego na ścianę, kładąc ręce po obu stronach jego ciała i wpiła się w pełne usta chłopaka. Mimo, że przez chwilę opierał się jej i starał trzeźwo myśleć, odleciał kiedy dłonie Patty powędrowały pod białą koszulę, zaczynając dotykać jego umięśnionego brzucha. Oddawał pocałunki z podwójną siłą. Znowu wygrała. Wplotła palce w kasztanowe loki chłopaka, co jakiś czas ciągnąc go za włosy. Przywarła do niego swoim ciałem, obdarowując jego szyję całusami, zostawiając mokre ślady i niewielkie czerwone plamy.

- już mi się nie chce. – przerwała nagle i odsunęła się będą wyraźnie zadowoloną z siebie. – cześć młody.

Zaśmiała się i musnęła czoło Harry’ego, po czym odwróciła się i zniknęła za rogiem, zostawiając oszołomionego i zdezorientowanego chłopaka pod ścianą. Przeklnął głośno, uderzając pięścią w lekko żółtą, chłodną powierzchnie za sobą. Zapiął koszulę, po czym wytarł usta i szyję wierzchem dłoni.

- szmata. – syknął pod nosem, patrząc w pustą przestrzeń.

***

Wybiegła z budynku, przecierając twarz brudną od zaschniętego, rozmazanego makijażu. Kiedy znalazła się przy podjeździe zauważyła, że na krawężniku siedzi Louis, ze spuszczoną głową. Wzięła głęboki oddech i wyprostowała się. Czuła, że powinna z nim porozmawiać. Musi wytłumaczyć mu to co tak naprawdę się wydarzyło.

- Louis.. – wyszeptała, powoli podchodząc. Odwrócił się i spojrzał na dziewczynę swoimi zapuchniętymi od płaczu, niebieskimi ślepiami. Poczuła jak jej serce przełamuję się na pół. Teraz to co zrobiła bolało ją jeszcze bardziej, widząc w jakim stanie znajduję się jej ukochany.

- daj mi spokój. – rzucił cicho i odwrócił głowę.

- Lou. Proszę, wysłuchaj mnie. – szepnęła, kładąc dłoń na jego ramieniu.

- powiedziałem, żebyś dała mi spokój! – krzyknął, zrzucając rękę dziewczyny i wstając. – nie chcę wysłuchiwać twoich bezsensownych tłumaczeń. Tego nie da się wyjaśnić. A ja nie mam siły na życie w kłamstwie. – mówił, patrząc prosto w jej czekoladowe oczy.

- przepraszam, ja..

- nie obchodzi mnie to! To koniec! Nic już nie ma sensu. Kompletnie nic. – krzyknął, zaciskając pięści – nie rozumiem tylko po co to wszystko. Skoro wciąż ją kochasz. Po cholerę ten cały cyrk ? – wskazał na budynek.

- daj mi..

 - nie! nie chcę cię słuchać! – po raz kolejny jej przerwał. Wcześniej totalnie załamany, teraz poczuł jak wzbiera w nim tłumiona złość. – jesteś.. jesteś zdradziecką i kłamliwą suką! Jak mogłaś mi to zrobić! – wymachiwał rękoma, nie panując już nawet nad tym co mówi. Kiedy usłyszała jego ostatnie słowa, jej serce całkowicie pękło. Nigdy w życiu nie sądziła, że on może ją tak nazwać. Ale miał rację. Czuła się dokładnie tak jak on to określił. Jednak mimo wyrzutów, mimo bólu w jej ciele zaczęła wzbierać złość na chłopaka.

- dobrze! Skoro nie chcesz nawet mnie wysłuchać, niech ci będzie! – krzyknęła i z trudem zsunęła z palca pierścionek zaręczynowy – żegnaj! – stwierdziła łamiącym się głosem i rzuciła małym krążkiem pod nogi chłopaka. Podwinęła białą sukienkę i nie patrząc na bruneta wybiegła z placu, przed kościołem.

Biegła ulicami wczesnowiosennego Londynu, w białej sukni, w butach na obcasie , rozmazanym makijażem i rozwianymi włosami. Biegła przed siebie, ledwo widząc, bo łzy wciąż napływały do jej oczu.

- to już koniec. Naprawdę koniec.. nie chcę żyć. Nie bez niego.. – łkała, potykając się o długą suknie. Zdjęła w biegu białe szpilki, wyrzucając je za siebie. 

Dotarła do parku. Wbiegła do niego i od razu skierowała się do małego jeziorka. Wcześniej śnieżnobiała suknia, teraz zrobiła się zielona i brudna od trawy i błota. Podwinęła dół i powoli weszła do okropnie zimnej wody. Z jej oczu płynęły rzewne łzy. Wstrzymała oddech i rozluźniła mięśnie.

- nic już nie ma sensu.. - powtórzyła słowa chłopaka, by po chwili zatopić się w lodowatej wodzie.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------

no to już koniec. jeszcze raz bardzo Wam dziękuję! no i podziękowania dla Paczuszki, za pomoc w realizacji! kocham Cię mała! <3.

buziaki moje piękne! ;*