71. „Druga szansa.”

„Dotarła do parku. Wbiegła do niego i od razu skierowała się do małego jeziorka. Wcześniej śnieżnobiała suknia, teraz zrobiła się zielona i brudna od trawy i błota. Podwinęła dół i powoli weszła do okropnie zimnej wody. Z jej oczu płynęły rzewne łzy. Wstrzymała oddech i rozluźniła mięśnie.

- nic już nie ma sensu.. - powtórzyła słowa chłopaka, by po chwili zatopić się w lodowatej wodzie.”

W moich płucach powoli kończyło się powietrze. Ale nie starałam się ratować. Nie zależało mi. Po co, skoro i tak już wszystko skończone? Po co skoro nic nie ma sensu, a ja straciłam osobę, którą kochałam prawdziwie i ponad życie?

Nagle usłyszałam plusk i poczułam jak coś zakleszcza się na moim nadgarstku. Miałam zamknięte oczy, więc nie widziałam co się dzieje. Postanowiłam jednak poddać się temu, co ma być.

Poczułam jak wynurzam się z wody, a pod plecami mam stały ląd. Słyszałam krzyki, rumor, jakieś dziwne dźwięki. Jednak nie miałam wcale ochoty, by otwierać oczy. Ktoś ułożył dłonie na mojej klatce piersiowej i zaczął robić masaż serca. Kaszlnęłam, a z moich ust wypłynęła woda. Krzyki stawały się coraz wyraźniejsze.

- halo! Obudź się! otwórz oczy! – męski głos zadźwięczał mi w uszach. Przez chwilę miałam wrażenie, że to Louis, że zmienił zdanie. Że to wszystko co się zdarzyło było nieprawdą. Podniosłam powoli powieki. Nieznajomy mężczyzna pochylał się nade mną i starał się mi pomóc.

- okej! Obudziła się! – krzyknął w przestrzeń przed sobą, machając ręką. Złapałam się za głowę. Dopiero teraz poczułam, jak ból rozsadza mi mózg. Ktoś wziął  mnie na ręce i położył na czymś miękkim. W końcu udało mi się otworzyć oczy całkowicie. Okazało się, że zabierają mnie do karetki. Niedaleko jeziorka zebrała się masa ludzi, za pewne czekających na dalszą część atrakcji. Mężczyzna, który się nade mną pochylał to najprawdopodobniej ratownik. Kiedy wsadzono mnie do karetki ostre, jasne światło oślepiło moje oczy. Automatycznie je zamknęłam.

Po niedługim czasie znalazłam się w szpitalu. Zrobiono mi mnóstwo badań. W końcu zostałam na Sali sama, z własnymi myślami. Jednakże nie na długo. Do środka wszedł wysoki, postawny mężczyzna w białym fartuchu. Uśmiechnął się niemalże niewidocznie i podszedł do mojego łóżka.

- witam. Cieszę się, że jest pani przytomna. Mógłbym wiedzieć jak ma pani na imię? – mówił powolnym, usypiającym głosem.

- Ana Brooks. – wydukałam, a mężczyzna zapisał sobie moje dane.

- Pani Ano, kogo mam powiadomić, o pani pobycie tutaj? – spytał ponownie swoim powolnym, urzędowym tonem. Zastanowiłam się chwilę.

- Lou.. Zayn’a Malika. – poprawiłam się szybko. Lekarz przytaknął głową i poprosił mnie o numer do mulata. Podziękował za wszystko i ruszył do wyjścia. Nagle poczułam przeraźliwy ból brzucha.

Boże, dziecko.. kompletnie o nim zapomniałam!

- panie doktorze! – krzyknęłam

- tak?

- co z dzieckiem? – spytałam drżącym głosem, wciąż trzymając dłoń na brzuchu.

- proszę się nie denerwować. Wszystko jest w porządku. Dziecku nic się nie stało. Ale na przyszłość, bardzo proszę uważać. – stwierdził i skinąwszy delikatnie głową opuścił salę.

Opuściłam głowę na poduszkę i odetchnęłam. Nie wybaczyłabym sobie, gdybym ponownie straciła dziecko. W dodatku tylko i wyłącznie z mojej głupoty. Poczułam jak powoli robię się śpiąca. Odwróciłam głowę na bok, wciąż trzymając dłoń na brzuchu. Nawet nie zauważyłam kiedy odpłynęłam.

~ Zayn ~

Zasiadłem w ławce z Jo, ale miałem bardzo złe przeczucia. Przeprosiłem ją i wyszedłem z kościoła, kierując się małym korytarzem do budynku, gdzie mieli się przygotowywać moi przyjaciele. Po drodze spotkałem Zoey.

- Zo, gdzie Ana?

- w pokoju, Patty chciała z nią porozmawiać – odparła spokojnie

- co?! Patt tu jest?! – zdenerwowałem się, bo wiedziałam, że obecność tej dziewczyny nie wróży nic dobrego.

- no tak, ale coś nie tak? – zdziwiła się.

- nie, nie. – rzuciłem i ruszyłem szybkim krokiem przed siebie. Po drodze spotkałem Harry’ego. – stary, co jest?

- co za zdzira… - rzucił cicho,  opierając się o ścianę.

- o co chodzi?! – przez chwilę nie było z nim kontaktu, jednak kiedy nim potrząsnąłem opowiedział mi wszystko co się wydarzyło i wszystko co powiedziała Patty. – co kurwa?! Jak to ślubu nie będzie?! – krzyknąłem – gdzie jest Ana? Gdzie Louis? – lokowaty wzruszył ramionami. Zagarnąłem go i wbiegliśmy do pokoju, gdzie miała być Ana. Nie było jej. Sprawdziliśmy po drodze wszystkie inne pomieszczenia, łazienkę. Ani śladu brunetki. Wybiegliśmy na zewnątrz. Louis stał, oparty o budynek i wpatrywał się w przestrzeń przed sobą.

- Tomlinson! – krzyknąłem i podbiegłem do przyjaciela. – gdzie Ana?

- nie wiem i nie obchodzi mnie to. – stwierdził oschle.

- co się tutaj kurwa stało. – załamałem się, opuszczając ręce

- nie chcę o tym nawet myśleć. Wracam do domu. Powiadomcie gości. Cześć. – rzucił  Lou i machnął ręką.

- nigdzie nie idziesz! – złapałem go za nadgarstek – stary, czy ty nie rozumiesz, że to wszystko wina Patt?

- ona wykorzystała Anę – dodał Harry

- jakoś w to wątpię. Widziałem swoje. Ale to nieważne, już mnie to nie obchodzi. – odpowiedział brunet i wyrwawszy się z mojego uścisku ruszył przed siebie.

Stałem jak wryty, wciąż nie mogąc uwierzyć w to co się działo.

- nie obchodzi cię co się dzieje z Aną?! – krzyknąłem za nim. On jedynie machnął ręką, nawet się nie odwracając. – idź po chłopaków – zwróciłem się do Styles’a.

Parę minut później staliśmy w piątkę, a ja tłumaczyłem im co się mniej więcej stało. Nie chciałem zdradzać wszystkich szczegółów. Uważałem, że to Ana lub Lou powinni im o tym opowiedzieć.

- Liam, idźcie pogadać z księdzem i jakoś ogarnijcie gości – zwróciłem się do przyjaciela i John’a. – my pójdziemy jej poszukać. – stwierdziłem, zwracając się do reszty

- a co z dziewczynami? – spytał Niall

- my im powiemy – rzucił Liam.

Ruszyliśmy wraz z blondynem i Harry’m na poszukiwania. Byliśmy na wszystkich pobliskich ulicach, we wszystkich pobliskich knajpach i kawiarniach. Nikt nie widział Any. Robiło się coraz ciemniej. Opadłem na pobliską ławkę, chowając twarz w dłoniach. Byłem załamany i bezradny. Kompletnie nie wiedziałem gdzie jej szukać, a miałem straszne przeczucia.

- a może park? – rzucił nagle Niall. Spojrzałem na przyjaciela z zachwytem.

- idziemy! – zarządziłem i chwilę potem wchodziliśmy do pobliskiego parku. Przeszliśmy wszystkimi alejkami ale ani śladu brunetki. Nagle usłyszałem, że dzwoni mi telefon. Miałem nadzieję, że to ona. Że zdecydowała się odezwać. Spojrzałem na ekran. Nieznany numer. Wzruszyłem ramionami i odebrałem.

- dobry wieczór, czy pan Zayn Malik? – usłyszałem w słuchawce powolny, męski głos

- owszem, o co chodzi?

- czy zna pan Anę Brooks? – spytał, a moje serce od razu zaczęło szybciej bić.

- tak, ale kim pan jest? Co się stało? Gdzie jest Ana?

- jestem lekarzem prowadzącym. Pani Ana znajduję się u nas na oddziale..

- co?! – krzyknąłem a moi przyjaciele spojrzeli na mnie pytająco.

- spokojnie. Wszystko jest w porządku. Chciałem po prostu pana poinformować.

- w którym szpitalu? – dopytywałem, ruszając przed siebie i nie patrząc na chłopaków.

- w XX Hospital.- rzucił urzędowym tonem. Podziękowałem i pożegnałem się. Postanowiłem wrócić pod kościół i pożyczyć wóz od Liam’a. Po drodze wytłumaczyłem chłopakom kto dzwonił.

Kiedy w końcu dotarliśmy, okazało się, że Liam i John świetnie sobie poradzili i pod budynkiem zostali jedynie oni i dziewczyny.

- i co? – spytała zaniepokojona Zo

- Li, muszę pożyczyć twój samochód.

- ale co się stało?

- Ana jest w szpitalu! Dawaj kluczyki! – krzyknąłem, coraz bardziej zniecierpliwiony.

- dlaczego!?

- nie mam pojęcia! – ponagliłem przyjaciela gestem.

- jedziemy wszyscy! Właźcie. – stwierdził Payne. Na szczęście jego samochód był naprawdę pojemny. Przez całą drogę nie mogłem się uspokoić. Mimo, że lekarz zapewnił mnie, że z Aną wszystko okej, bałem się o nią. Przecież to taka krucha i delikatna istota. Poza tym była w ciąży. Co jeśli znów straciła dziecko? Przecież się załamie..

- to moja wina.. – Zoey powtarzała szeptem przez całą drogę.

- przestań kochanie. Niczym nie zawiniłaś! – pocieszał ją Niall

- ale gdybym ich samych nie zostawiła, na pewno nie doszłoby do tylu nieszczęść. A ślub by się odbył.. – mówiła coraz cichszym, płaczliwym głosem.

Wbiegliśmy całą grupą do szpitala. Kiedy tylko udało nam się dowiedzieć gdzie dokładnie znajduję się Ana, od razu podążyliśmy na dane piętro. Po drodze spotkaliśmy lekarza.

- kim państwo są? – odezwał się, a ja od razu rozpoznałem jego powolny głos.

- Malik, dzwoniono do mnie w sprawie Any – rzuciłem. Chwilę potem przy moim boku znalazła się Jo i złapała mnie za rękę. 

- ach, tak. – burknął i popatrzył na całą naszą grupę. – przykro mi ale na razie mogą do niej wejść maksymalnie dwie osoby.

- ja chcę! – rzuciła szybko Zo, wyrywając się z objęcia Niall’a.

- chodźmy razem. – uśmiechnąłem się. Ucałowałem Jo i chwytając rudowłosą za rękę, weszliśmy powoli do Sali gdzie znajdowała się Ana.

Brunetka spała słodko, z lekko uchylonymi wargami i dłonią na brzuchu. Uznałem, że jeśli śpi tak spokojnie, z dzieckiem musi być wszystko w porządku. Chwyciłem za krzesło i przystawiając je do łóżka, wskazałem Zo, by usiadła. Stanąłem za nią i wpatrywałem się w przyjaciółkę. Rudowłosa chwyciła ją za dłoń.

- An, tak bardzo przepraszam.. to moja wina.. – szeptała. Nie musiałem widzieć jej twarzy, by wiedzieć, że z jej oczu zaczynają płynąć łzy. Położyłem rękę na jej ramieniu.

Nie mam pojęcia ile tam siedzieliśmy, ale przez cały ten czas zastanawiałem się nad jedną kwestią. Czy zadzwonić do Louis’a? czy powiadomić go o tej całej sytuacji? Przecież zachował się jak ostatni drań, mówiąc, że Ona już go nie obchodzi. Nie zasłużył na jakiekolwiek informacje. 

Spojrzałem na śpiącą przyjaciółkę. Miała taką piękną, niewinną twarz. Tak dużo skrywała. Tyle cierpienia, tyle problemów. Dlaczego te najlepsze osoby muszą mieć najciężej w życiu? Na dodatek została praktycznie sama, a wielkimi krokami zbliża się moment, kiedy na świecie pojawi się nowa, mała istota. Jak ona sobie z tym poradzi?

- nigdy cię nie opuścimy mała. Możesz na nas liczyć. – szepnąłem, chwytając za jej dłoń. Poczułem jak ściska ją delikatnie, a jej powieki poruszają się. 

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Witam ponownie!

Sama nie wiem co myśleć o tym rozdziale. Mam nadzieję, że Wam przypadnie do gustu. Obiecuję, że w następnych na pewno będzie się dużo działo. Z resztą - znacie mnie :D 

ps.: jak Wam się podoba nowy nagłówek?

Kocham Was!

buziaki!