72. „Wszystko co chce niebu dać, zamieniam w ogień.”

Kiedy się obudziłam i rozejrzałam dookoła, doznałam szoku. Wokół mojego łózka, na krzesłach, parapetach i czymś podobnym do szafki, porozkładani byli moi przyjaciele. Każdy z nich spał w przedziwnej, najwidoczniej najwygodniejszej pozycji. Uśmiechnęłam się do siebie. Oni wszyscy są tacy niesamowici i kochani. Został nawet John. Jak to dobrze, że mam szczęście co do przyjaciół. Niestety, co do miłości, jestem jedną wielką porażką.

Przypominając sobie o Louis’ie złapałam się za brzuch. Nasze dziecko chyba również pomyślało o ojcu, bo w tym samym momencie poczułam jakby się poruszało. Powoli wstałam z łózka i podeszłam do okna, wciąż trzymając się za brzuch. Z każdym tygodniem robił się coraz większy. Maleństwo rosło i przygotowywało się do przywitania świata. Szkoda tylko, że nie pozna ojca.

Uchyliłam delikatnie okno i zaciągnęłam się świeżym, porannym powietrzem. Wiosna to niesamowita pora roku, a ja od zawsze ją kochałam. Wiosną wszystko budzi się do życia, a ludzie od nowa się w sobie zakochują. Mnie niestety ten zaszczyt nie przypadł. Ja wszystko spieprzyłam. Zamiast spacerować alejkami kwitnącego parku, pod rękę ze swoim ukochanym, zamiast czuć jego dotyk na brzuchu i jego opiekuńczość, ja siedzę w szpitalu i użalam się nad swoim życiem. Tak bardzo mi go brakowało.

Podeszłam na palcach do śpiącego na ramieniu Jo, Zayn’a. nachyliłam się i spojrzałam na jego spokojną, piękną twarz. Tak cholernie mocno dziękuję Temu, który jest na górze, że zesłał mi takiego anioła. Ucałowałam go w czoło i powoli wsunęłam rękę do kieszeni jego kurtki. Poruszył się delikatnie, ale wciąż spał. Umiejętnie wyjęłam papierosa i znalazłam zapalniczkę. Już miałam się odwrócić kiedy poczułam na nadgarstku uścisk.

- nie ładnie. Mała złodziejka. – usłyszałam zaspany szept mulata. – nie powinnaś palić.

- coś ty taki czujny. – uśmiechnęłam się.

- oddawaj – wyszczerzył się do mnie, wyciągając rękę. Rzeczywiście, chwila słabości i jednym gestem zaszkodziłabym dziecku. Posłusznie zrobiłam to o co mnie prosił i odwróciłam się do okna.

- ja wiem, że nie powinnam.. ale nie mam co ze sobą zrobić.. nie wiem co zrobić z życiem.. nie wiem jak przestać myśleć o Lou. Nie wiem jak zapomnieć..

- słuchaj Ana.. – zaczął Zayn, wstając powoli, by nie zbudzić swojej Jo. – moim zdaniem nie powinnaś o nim zapominać. Powinnaś walczyć o to uczucie jak najdłużej się da. – podszedł do mnie i objął mnie w pasie – jesteście dla siebie stworzeni. Przezwyciężyliście tyle problemów.

- ale Zayn, on powiedział, że już nic nie ma sensu.. – szepnęłam łamiącym się głosem – nie ma dla nas wspólnej przyszłości..

- owszem jest. – poczułam jak chowa twarz w moich włosach i uśmiecha się, dotykając mojego brzucha – ono jest waszą przyszłością i sądzę, że to ono będzie „lekiem” na wszelkie problemy.

- szkoda, że Louis tak nie myśli.. szkoda, że go nie kocha..

- uwierz mi, że kocha i to najbardziej na świecie. tak jak i ciebie. – odwrócił mnie, tak, że teraz patrzyliśmy sobie w oczy – jest po prostu zagubiony, nie wie co ma myśleć. Musisz go zrozumieć. Ochłonie i wszystko wróci do normy. Obiecuję. – uśmiechnął się tak uroczo, jak tylko on potrafi i ucałował mnie w czoło.

~ Louis ~

Wszedłem do pustego domu. Nie rozglądając się nawet pobiegłem do pokoju, zatrzaskując za sobą drzwi. Usiadłem na łóżku i schowałem twarz w dłoniach. Jak to się mogło w ogóle stać? Wciąż nie mogłem uwierzyć, że nie mam już Any. Ze już mnie nie kocha. Rozejrzałem się po pokoju, a do moich oczu napłynęły łzy. Wszystko tu przypominało mi o mojej ukochanej. Pogładziłem pościel, po czym ułożyłem się na plecach. Poczułem jej zapach. Ogarnęła mnie jeszcze większa rozpacz.

Nienawidziłem siebie i nienawidziłem jej, jednocześnie kochając ponad życie. Nie miałem pojęcia co myśleć, co robić. Bez niej czułem pustkę, czułem się jak totalny idiota, nie warty niczego. Bez niej nie widziałem sensu życia. Byłem po prostu jak dziecko we mgle. Potrzebowałem jej. Ale teraz to już nieważne. Ona dokonała wyboru. 

Po paru godzinach bezczynnego leżenia, spakowałem najpotrzebniejsze rzeczy i zamówiłem taksówkę. Pół godziny później wysiadałem przed ogromnym, nowo wybudowanym, białym domem. Wstrzymałem oddech i ruszyłem przed siebie. 

 kiedy wszedłem do środka, poczułem zapach farby. Oparłem się o drzwi i odchyliłem głowę, zaciskając wargi. Zamknąłem oczy i złapałem się za głowę. Kiedy w końcu odważyłem się je otworzyć, moim oczom ukazał się ogromny bukiet białych Gerberów, które przeznaczone były dla Any.

- przecież to miał być nasz dom.. to miało być nasze wspólne szczęście.. – szepnąłem do siebie i uderzyłem z całej siły w błękitną ścianę. Opadłem na podłogę i kładąc się na plecach spojrzałem zaszkolnymi oczami w sufit. - to nie może być prawda.. to nie może być koniec.. - powtarzałem wciąż, coraz bardziej zaciskając pięści. 

Kiedy wstałem, spojrzałem na ogromny szklany wazon, w którym stały kwiaty. Pod wpływem jednej chwili uderzyłem w niego pięścią. Rozbił się na drobniutkie kawałeczki, woda rozlała się po całym pomieszczeniu, a na białe płatki gerberów zaczęły spływać pojedyncze krople mojej krwi. 

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

przepraszam, że tak krótko! mam nadzieję, że Wam się spodoba ;)

Kocham!

buziaki!