49 „Tylko nie to...”

Wszyscy wiedzieli już o zajściu między Zayn’em i Louis’em. Jednak żadne z nich nie odważyło się powiedzieć Anie o zdradzie Lou. Bali się, że to mogłoby całkowicie pogorszyć jej stan.

 Codziennie siedziała w domu i raz na jakiś czas zamieniła parę słów z zatroskaną Zoey. Pewnego dnia, siedząc u siebie w sypialni poczuła odruch wymiotny i szybko popędziła do łazienki. Zrobiła sobie herbatę i usiadła w pustym salonie. Nie miała Zoey za złe, że wciąż jej nie ma. Cieszyła się, że chociaż jej się powodzi. 

Każdy poranek wyglądał bardzo podobnie. Budziła się i pierwsze co robiła, to biegła do łazienki bo wciąż wymiotowała.

- przecież nie jem nic dziwnego, co się dzieje? – mówiła do siebie, siadając w salonie z gorącą herbatą i włączając telewizor. Nie skupiła się nawet na tym co leci w telewizji bo pogrążyła się w myślach. Zastanawiając się nad przyczyną przypomniała sobie ten wieczór kiedy naprawdę pijana wparowała do chłopaków i kochała się z Louis’em.

- zaraz, przecież my wtedy byliśmy bez… - zakrztusiła się herbatą i pobladła. Wstała szybko z kanapy i założyła buty, chwyciła za torebkę i wybiegła z mieszkania, po drodze spotykając rudowłosą.

- Ana? Co jest? – spytała zdziwiona. Brunetka nie odpowiedziała, biegnąć przed siebie.

Parę minut później wróciła do domu i od razu pobiegła do łazienki, zatrzaskując za sobą drzwi.

- wszystko w porządku? – Zoey dobijała się do dziewczyny

- tak. Strasznie mi się chciało siku – Ana odkrzyknęła beznamiętnie.

Wstrzymała oddech i spojrzała na małe pudełko trzymane w dłoniach.

***

~ Louis ~

Dzień w dzień spotykał się z Cat. Nie chciało mu się podrywać innych, a że blondynka była wciąż chętna, korzystał z tego do woli. Kiedy tylko wracał do domu czuł na sobie przeszywający wzrok przyjaciół. Za każdym razem to olewał i szedł do siebie. Odkąd rozstał się z Aną nawet w przyjaźni mu się nie układa.

- jak ona mogła mi to zrobić. – powtarzał, siedząc na łóżku i wpatrując się w zdjęcie dziewczyny.

Miał tyle pretensji i tyle żalu do brunetki, że zapomniał o tym jak sam postąpił. A może po prostu się tego wypierał? Odganiał wszystkie wyrzuty sumienia? Bo przecież łatwiej jest zwalić winę na drugą osobę.

***

Wyszła z łazienki powolnym krokiem, a jej oczy szkliły się od łez. Usiadła obok przyjaciółki i spojrzała obojętnie w ekran.

- An, co ci się dzieję? – spytała w końcu rudowłosa.

- nic.. wszystko okej. – wyszeptała – nie wiesz co dzisiaj robią chłopaki?

- wiem, że pojechali coś załatwić i po południu będą w domu. A co?

- nic. Idę się położyć, jestem wykończona. – rzuciła.

Przeleżała bez ruchu parę godzin. Zoey co chwilę przychodziła z jakimś jedzeniem lub piciem. Ale brunetka nie była głodna. Kiedy wybiła godzina 16, wygramoliła się z łóżka, wzięła szybki prysznic i mówiąc przyjaciółce, że wychodzi na chwilę, opuściła mieszkanie.

Po parunastu minutach taksówka zatrzymała się pod jednym z wielu dużych domów na obrzeżach parku. Zapłaciła za kurs i wysiadła. Przed zapukaniem wstrzymała oddech.

- o, witam panią – jej oczom ukazał się uśmiechnięty Harry. Zaprosił ją gestem do środka i po zamknięciu drzwi, wszedł za nią. – Ana przyszła! – krzyknął, a chwilę potem usłyszała zbieganie po schodach i trójka chłopaków stanęła tuż przed nią.

- cześć. – rzuciła cicho

- nareszcie – uśmiechnął się Zayn i przytulił dziewczynę. Reszta zrobiła to samo.

- jest Louis? – spytała nagle.

- w swoim pokoju. – rzucił Zayn, przyglądając się przyjaciółce. Nic więcej nie mówiąc, ruszyła na górę. Wstrzymała oddech, otarła łzy z oczu i zapukała.

- proszę. – usłyszała beznamiętny głos bruneta

- hej.. – szepnęła zamykając drzwi i opierając się o nie. nie miała odwagi, by wejść głębiej. Spojrzał na nią spode łba i rzucił:

- czego chcesz?

- chciałam porozmawiać.

- myślę, że raczej nie ma potrzeby, bo wszystko jest już jasne. – odpowiedział oschle.

- jest i to wielka. Lou ja..

- nie słyszałaś? Nie chcę z tobą rozmawiać. – przerwał jej i znacząco spojrzał w bok.

- rozumiem. Jak chcesz. – rzuciła cicho i wyszła z pokoju.

Kiedy zeszła zastała wszystkich na kanapie, zawzięcie o czymś rozmawiających. Jednak kiedy ją spostrzegli od razu ucichli.

- i jak? – spytał Liam

- nijak. Przepraszam was za kłopot. – odpowiedziała i ruszyła ku drzwiom.

- poczekaj! Nie chcesz zostać? – Zayn podbiegł do niej i chwycił za nadgarstek.

- nie, nie chcę.. – spojrzała wymownie w stronę schodów.

- może cię chociaż odprowadzę?

- nie. do zobaczenia – starała się wymusić uśmiech na twarzy. Pomachała wszystkim i wyszła.

Wszystkiemu przyglądał się Liam. Kiedy drzwi za dziewczyną się zamknęły od razu się odezwał:

- co on jej znowu powiedział?

- nie wiem, ale zaraz zmieni podejście, jak mu obiję twarz. – rzucił wściekły Zayn, podciągając rękawy.

- stary, opanuj się. ja z nim pogadam. Lepiej zostań. – rzucił Liam i wstał z kanapy.

Chwilę potem pukał już do drzwi przyjaciela. Po zaproszeniu wszedł i zatrzasnął drzwi. Lou spojrzał na niego zdziwiony.

- co ty odpierdalasz? – rzucił brunet bez ceregieli, podchodząc do siedzącego na łóżku chłopaka

- a tobie o co chodzi?

- chciała z tobą pogadać, tak?

- owszem, ale ja nie chciałem.

- ty jesteś takim idiotą sam z siebie, czy ktoś ci za to płaci? Nie widzisz w jakim ona jest stanie? Nie mógłbyś łaskawie zamienić z nią chociaż paru słów? Wysłuchać? – mówił Liam, z założonymi na klatce piersiowej rękami.

- przychodzisz tu żeby mnie obrażać?

- nie, przychodzę, żeby cię ogarnąć. Czasem mam wrażenie, że umysłowo to ty jesteś najmłodszy z nas wszystkich.

- dzięki. – Lou przewrócił oczami i chwycił za laptopa.

- nie skończyłem. – rzucił spokojnym, lecz stanowczym tonem i zabrał chłopakowi laptopa – porozmawiaj z nią, dobrze ci radzę. Może ma ci coś bardzo ważnego do powiedzenia? A ty przez swoją tępotę wszystko psujesz.

- ale nie rozumiesz, że nie mamy już o czym gadać? – wkurzył się Lou

- a może ona ma? Tak trudno ci przychodzi wysłuchanie dziewczyny, którą podobno kiedyś kochałeś?

- nie podobno.. – rzucił, zamyślając się

- no więc właśnie. Jak się nie ogarniesz to stracisz wszystko. Chyba zdążyłeś zauważyć, że jednego przyjaciela już prawie straciłeś.. – stwierdził, patrząc na chłopaka znacząco.

- no dobra. Pogadam z nią. – rzekł po chwili zastanowienia.

- i dobrze. Ale wysłuchaj jej. Nie dorabiaj sobie od razu własnych teorii. – dodał Liam wychodząc z pokoju.

***

Właśnie wyszła z łazienki i już miała kłaść się spać, kiedy usłyszała dźwięk przychodzącej wiadomości.

„Przyjedź jutro, o 14. Louis.”

Poczuła jak szybko bijące serce podchodzi jej do gardła. Czemu tak nagle zmienił zdanie? O co chodzi? – z tymi pytaniami położyła się spać. Nie mogła jednak zmrużyć oka przez co najmniej pół nocy, przewracając się z boku na bok.

Nadszedł jeden z ostatnich słonecznych dni tego lata. Jak zwykle z samego rana pobiegła do łazienki, trzymając się za brzuch. Wzięła kąpiel i po ubraniu się zjadła wspólne śniadanie z Zoey. Dzięki rozmowie z przyjaciółką poczuła się nieco lepiej i pewniej. Stanęła na balkonie, odpalając papierosa. Wciąż układała sobie w głowie to jak ma porozmawiać z Lou.

Nadeszła godzina 13.30, więc zbierała się powoli do wyjścia. Chciała się przejść i przewietrzyć przed najpewniej, najtrudniejszą rozmową w jej życiu.

- proszę. – usłyszała głos bruneta, kiedy nieśmiało zapukało do drzwi jego pokoju.

- hej. – rzuciła cicho i stanęła w jednym miejscu.

- siadaj. – wskazał jej krzesło stojące przy biurku. – to o czym chciałaś ze mną porozmawiać?

- a dlaczego tak nagle zmieniłeś zdanie? – rzuciła bez namysłu

- mam swoje powody. Nie odpowiada się pytaniem na pytanie. Tak więc? – spojrzał na nią swoimi jasnymi, przeszywającymi oczami.

- chciałam ci najpierw wytłumaczyć całą historię związaną z Patty. – zaczęła. Opowiedziała mu wszystko, tak jak Zayn’owi.- muszę ci coś jeszcze powiedzieć.. coś bardzo ważnego..

- no?

- j.. jestem..

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

coś ostatnio jakoś mi nie wychodzi za ciekawie ;/ 

zapraszam na mojego drugiego bloga: breathe-me-please.blogspot.com - bo przeciez potrzebna jest odrobina autopromocji ;) 

buziaki!