52 „Pożegnanie.”

Ostatnie dni wakacji minęły wyjątkowo szybko. Nadszedł dzień pożegnania dla Niall’a i Zoey. Dziewczyna od samego rana wypłakiwała oczy w ramiona Any.

- Zo, spokojnie. Przecież nie rozstajecie się na zawsze! Niall na pewno będzie cię odwiedzał jak tylko pozwoli mu na to czas. Nie płacz głupia – mówiła spokojnym głosem, uśmiechając się i gładząc przyjaciółkę po włosach.

- An, boję się.. – szepnęła, podnosząc twarz i zerkając na brunetkę

- czego?                                 

- boję się, że o mnie zapomni.. że znajdzie sobie inną..

- głupia, przecież on jest zapatrzony w ciebie jak w obrazek! Widzę co do ciebie czuję i jestem pewna, że to się nie zmieni. Horan nie jest taki! Macie prawdziwe szczęście, że siebie macie. – uśmiechnęła się do Zoey i wytarła łzy spływającej po jej bladym policzku.

- dziękuję. Kocham cię Ana, ciebie i chłopaków. Jesteście najlepsi – rzuciła i wtuliła się w brunetkę.

- no już, już. My ciebie też! – zaśmiała się, słysząc jak rudowłosa pociąga nosem – lepiej idź się ogarnąć bo Niall zaraz tu będzie. - Usłyszawszy imię blondyna Zoey wstała szybko, poprawiła bluzkę i popędziła do łazienki.

- ach ci młodzi zakochani – Ana pokręciła głową z uśmiechem. Chwilę potem dostała sms’a od Lou.

„będziemy za 5 minut, lepiej bądźcie gotowe. Buziaki mała.”

- bądźcie?! A ja niby po co? – zdziwiła się i odpisała. Ruszyła do sypialni by przebrać się w coś w czym może pokazać się ludziom.

Dokładnie pięć minut później do mieszkania Any zadzwonił dzwonek. W progu pojawił się uśmiechnięty od ucha do ucha Louis i smutny Niall. Wpuściła ich do środka i kazała chwilę poczekać.

- cześć Zo! – rzucił Louis widząc rudowłosą

- hej Lou – starała się przywołać uśmiech na twarzy. Spojrzała na wciąż przygnębionego blondyna i ruszyła w jego stronę.

Ana, która do tej pory stała w progu salonu, opierając się o ścianę skinęła na bruneta i ruszyli do kuchni.

- trzeba dać im chwilę prywatności. Napijesz się czegoś kochanie? – spytała chłopaka.

 - a co masz dobrego? – zbliżył się z uśmiechem do dziewczyny i objął ją w pasie.

Parę minut później zasiedli przy małych stoliku w kuchni, rozmawiając i popijając herbatę.

- do czego właściwie miałam być gotowa? – spytała nagle Ana

- a nie chciałabyś odwieźć Zoey na lotnisko?

- jasne, że bym chciała ale..

- no właśnie. Nie narzekaj – rzucił z uśmiechem i pokazał dziewczynie język.

~ Zoey i Niall ~

Przez chwilę siedzieli w ciszy, raz na jakiś czas spoglądając na siebie. Jako pierwszy odważył się odezwać Niall.

- Zoey.. – zaczął, chwytając dziewczynę za dłoń. – wiedz, że będę bardzo tęsknił.

- ja też.. – ścisnęła dłoń blondyna.

- chciałem.. chciałem ci powiedzieć.. – mówił coraz ciszej.

- tak? – spojrzała na niego z nadzieją.

Zbliżył się do rudowłosej, podniósł jej podbródek palcem i spojrzał głęboko w oczy swoimi pięknymi, niebieskimi ślepiami. Uchylił wargi, by coś powiedzieć, ale chwilę potem szybko je zamknął. Wziął głęboki oddech, wciąż nie spuszczając wzroku z dziewczyny.

- Zoey.. kocham cię.. – rzucił szeptem.

Poczuła jak motylki w jej brzuchu szaleją, jak robi się jej gorąco, a uśmiech na twarzy powiększa się z każdą sekundą. Łzy spłynęły po jej bladych policzkach, a zaraz potem wbiła się z ogromną czułością w usta chłopaka.

Zadowolony odwzajemnił pocałunek, chwytając w dłonie twarz rudowłosej. Kiedy w końcu się od siebie „odczepili”, spojrzała mu prosto w oczy.

- kocham cię – wyszeptała i uśmiechnęła się.

Poczuł jak jego serce rośnie. Przytulił ją jak najmocniej potrafił. Poczuł się najszczęśliwszym mężczyzną na świecie, obejmując swój największy skarb. Wtulił twarz w jej włosy i odetchnął z radości.

***

Godzinę później, cała trójka machała już Zoey, podążającej do odprawy.

- masz dziś jakieś plany? – spytał nagle Louis, kiedy wracali do samochodu.

- no nie bardzo. Coś proponujesz? – Ana spojrzała na bruneta, wciąż skupiającego się na drodze.

- odwieźmy najpierw Niall’a – szepnął dziewczynie na ucho i uśmiechnął się tajemniczo.

Paręnaście minut później wyjeżdżali z powrotem z podjazdu chłopaków.

- gdzie jedziemy? – spytała w końcu po dłuższym milczeniu.

- czy my kiedykolwiek byliśmy na jakiejś prawdziwej randce? – odpowiedział pytaniem na pytanie.

- nie.. wydaję mi się, że nie, ale.. do czego zmierzasz? – spojrzała na niego ze zdziwieniem.

- tak też myślałem – wyszczerzył się – zabieram cię na pierwszą randkę kochanie – ucałował dziewczynę w policzek.

 Resztę drogi przesiedziała wpatrując się we wciąż uśmiechniętego bruneta. Była bardzo zdziwiona, ale również pozytywnie zaskoczona, że Louis myśli jeszcze o tak błahych rzeczach. Przecież jest facetem, a to znaczy, że skoro ona jest w ciąży on nie musi się tak naprawdę starać. Tak myślała o mężczyznach od zawsze, aż do tego dnia. Nachyliła się nad skupionym chłopakiem i ucałowała go w policzek, po czym odwróciła się do okna.

- za co to? – spytał zdziwiony

- taki miałam kaprys – zaśmiała się

- no tak, teraz chyba będziesz miała mnóstwo kaprysów. O boże… - zaśmiał się, po czym udał przerażenie. Sekundę potem dostał po ramieniu od dziewczyny.

Zatrzymali się przed jakąś knajpą z fast food’em. Ana zamówiła ogromną porcję, tłumacząc się, że musi jeść za dwoje, Lou zamówił drugie tyle tłumacząc się dotrzymaniem jej towarzystwa. Kiedy zjedli i wyszli, chwycił ją za rękę i pozostawiając samochód ruszyli do parku na spacer. Wciąż opowiadał jej jakieś dowcipy, wygłupiali się, raz po raz kradnąc sobie pocałunki. Doszli do małej budki, gdzie starszy mężczyzna sprzedawał lody i watę cukrową. Kupili po lodzie i ruszyli dalej.

Zasiedli pod rozłożystym drzewem.

- ale dziś piękny dzień. – stwierdziła Ana spoglądając w niebo i przymrużając oczy przez rażące słońce.

 - nie tak piękny jak ty.. – stwierdził Lou

- dobry podryw – zaśmiała się po czym ucałowała oburzonego bruneta.

- An.. – zaczął nagle

- hm? – odwróciła głowę, trafiając na jego przeszywające, piękne niebieskie tęczówki

- chciałem.. czy.. – plątał się, uciekając wzrokiem

- no? – niecierpliwiła się

- ja.. no nieważne. – stwierdził szybko i ucałował zdziwioną dziewczynę w usta.

Wzruszyła ramionami i ułożyła się na plecach, kładąc głowę na nogach chłopaka. Chwycił dłoń dziewczyny i splótł ich palce. Trwali w takiej pozycji przez resztę popołudnia, patrząc sobie w oczy. Raz na jakiś czas Lou dotykał z ogromnym uśmiechem brzucha Any, lub ją całował.

***

Kiedy wrócili do domu chłopaków usłyszeli dziwne odgłosy. Weszli po cichu głębiej. Na kanapie leżał Harry, a na nim siedziała Patty i najwyraźniej do czegoś między nimi miało dojsć, bo chłopak był bez koszulki, a szatynka miała zmierzwione włosy i podniesioną bluzkę.

- EKHM! – chrząknął Louis, wchodząc z Aną za rękę do salonu. Patty z lokowatym spojrzeli na nich z zakłopotaniem. – nie chce nic mówić, ale to miejsce publiczne tak jakby. – wyszczerzył się

- sory stary, poniosło nas – Harry wyszczerzył się znacząco do Patty, która usadawiając się prosto na kanapie, obciągała bluzkę.

- a niech ponosi, tylko nie na widoku. Chyba, że możemy się dołączyć – zaśmiał się brunet – sam kiedyś chciałeś! – dodał szybko, widząc minę przyjaciela.

- no dobra. Chcecie to zapraszamy – odpowiedział mu lokowaty, ukazując dołeczki.

- jasne! Chodźcie! – zaśmiała się Patty machając zachęcająco ręką. Wszyscy wybuchli śmiechem. w końcu Lou chwycił Anę za rękę i pociągnął za sobą.

- oni idealnie do siebie pasują. Są niemożliwi. – stwierdził z uśmiechem kiedy wchodzili na górę.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

mam nadzieję, że ten rozdział nie jest tak beznadziejny jak mi się wydaję.

mam do Was pytanie, bo wpadł mi do głowy głupi pomysł. czy chciałybyście spytać o coś bardzo konkretnego bohaterów? myślę, że na tym etapie mogłyby się pojawić jakieś pytania. ;) co myślicie o tym głupim pomyśle? ;p 
zapraszam na nowy rozdział na breathe-me-please! troche autopromocji :D

Kocham Was!

buziaki!