57 „Love ya boy.”

Dni mijały, a każdy z nich był dla Any bardzo podobny. Codziennie odwiedzali ją przyjaciele, Louis przesiadywał w szpitalu od rana do nocy. Bardzo się z tego cieszyła, jednak wciąż nie mogła wyzbyć się myśli o dziecku. Nie mogła tak po prostu zapomnieć. Starała się nie użalać nad sobą przy wszystkich. Widziała jacy są szczęśliwi. Patty z Harry’m świetnie się dogadywali, bardzo do siebie pasowali. Niall po uszy zakochany w Zoey, wciąż o niej mówił. Raz na jakiś czas przynosił nawet do szpitala swojego laptopa, by dziewczyny mogły pogadać. Zayn.. coraz lepiej dogadywał się z Jo. Wstydził się o tym mówić, ale Ana widziała, że to nie jest przypadkowa, tymczasowa znajomość. Nie mogła się nie uśmiechać, kiedy ich razem widziała. Louis, jak zwykle, pełen entuzjazmu, sypał dowcipami i wygłupami na prawo i lewo. A Liam? No właśnie.. stał się dziwnie małomówny. Zaczęła się o niego martwić. Za każdym razem kiedy pytała czy kogoś ma udawał, że niedosłyszy, albo szybko wychodził „do łazienki”.

- Lou, nie wiesz co dzieje się z Liam’em? – spytała pewnego listopadowego wieczoru.

- co masz na myśli? – podniósł głowę znad talerza.

- nie zauważyłeś, że co nie zapytam o jakąś dziewczynę, to od razu zaczyna się dziwnie zachowywać? – rozmyślała, spoglądając na bruneta. Uwielbiała kiedy robił takie głupkowate miny.

- nie mam pojęcia co z nim. W domu zachowuje się normalnie. – spojrzała raz jeszcze na ukochanego i pogrążając się w myślach, ułożyła głowę na poduszce. Parę minut później, zmęczona intensywnym myśleniem usnęła.

***

Obudziły ją stukające o parapet krople deszczu. Podniosła głowę i wyjrzała przez okno. Uświadomiła sobie jak bardzo tęskni za światem zewnętrznym, za przyrodą. Nawet za typowym, londyńskim deszczem. Wygramoliła się z łóżka i podeszła do uchylonego okna. Zaciągnęła się pięknym zapachem świeżego powietrza i deszczu.

- panno Brooks – usłyszała niski, męski głos. Odwróciła się, a jej oczom ukazał się doktor Novak.

- dzień dobry – uśmiechnęła się i usiadła z powrotem na łóżku

- mam dla pani dobrą wiadomość.

- tak? – spojrzała na niego zdziwiona. Przez ułamek sekundy miała nawet nadzieję, że jednak nie poroniła, że lekarze się pomylili.

- jutro już będzie pani mogła wrócić do domu. – mężczyzna wymusił uśmiech

- och.. to świetnie. Bardzo się cieszę. – uśmiechnęła się sympatycznie i włożyła nagie nogi pod kołdrę, czując dreszcze spowodowane chłodem wpadającym przez okno.

- cześć kochanie! – pół godziny później usłyszała wesoły głos Louis’a wchodzącego radosnym krokiem do jej pokoju.

- cze mały – zaśmiała się, kiedy chłopak ucałował ją w nos

- mały? MAŁY?! Chyba dawno nie widziałaś mnie w całości – wyszczerzył się, napinając się i wypinając dumnie pierś.

- noo.. – spuściła głowę i udała smutną.

- nie martw się, niedługo to nadrobimy. – szepnął jej na ucho, po czym muskając jej policzek opuszkiem palca, przygryzł płatek jej ucha.

- i to bardzo niedługo. – wyszczerzyła się, przygryzając dolną wargę

- hm? – przystawiając krzesło do łóżka, spojrzał pytająco na dziewczynę.

- jutro wychodzę MAŁY! – wykrzyknęła, podkreślając ostatnie słowo

- nareszcie! – podskoczył i klasnął w dłonie niczym mały chłopiec. – w takim razie jutro trzeba ci przypomnieć co nieco. – posłał jej cwaniacki uśmieszek.

- jesteś nienormalny – zaśmiała się i pokazała mu język.

- możliwe.. nawet bardzo. Ale dobrze mi z tym – odwzajemnił gest i z kieszeni kurtki wyjął średniej wielkości pudełko.

- co too? – zaciekawiła się Ana, wyciągając szyję, by móc przyjrzeć się tajemniczemu przedmiotowi.

- a prezent. Ale coś za coś – spojrzał jej głęboko w oczy, przysuwając twarz do jej twarzy.

- najpierw powiedz co to jest! – udała poważną, odsuwając zbliżającego się chłopaka

- ale z ciebie materialistka. – udał obrażonego. Pokazał jej pudełko, a dziewczyna aż podskoczyła z radości.

- czekoladki! O matko! – klasnęła w ręce i wyrwała mu rzeczony przedmiot z rąk

- ech.. – pokręcił głową i oparł się o krzesło, wpatrując się z uśmiechem w pochłaniającą słodkości dziewczynę.

Kiedy zjadła połowę z nich, spojrzała w końcu na chłopaka.

- szybko sobie o mnie przypomniałaś – zaśmiał się – chyba to był zły pomysł

- no psestan! – wybełkotała z buzią pełną słodyczy – chocdz! – przyciągnęła go do siebie i ucałowała. Czuł słodki smak czekolady, połączony z jego ulubionym smakiem warg Any. Kiedy w końcu się od siebie „odczepili”, spojrzał na jej wciąż radosną twarz i wybuchł śmiechem.

- czego cieszysz michę? – zdziwiła się

- chyba zostawiłaś sobie trochę na potem – stwierdził i nachylając się nad dziewczyną, wytarł kciukiem kąciki jej ust.

- Louis?

- no?

- wiesz, że cię kocham najbardziej na świecie? – wyszeptała

- i to tylko przez czekoladki!

- głupi jesteś. zero romantyzmu. – oburzyła się i zakładając ręce na klatkę piersiową opadła na poduszkę.

Pokręcił z uśmiechem głową i wstając, nachylił się nad dziewczyną. Złożył na jej ustach soczystego i namiętnego buziaka.

- ja ciebie zawsze bardziej. – wyszeptał, patrząc jej w oczy i splatając ich palce.

Siedzieli dyskutując i śmiejąc się. Anę zaczynał boleć brzuch przez ciągłe wygłupy bruneta. Nagle usłyszeli ciche pukanie. Po zaproszeniu, do pokoju wszedł uśmiechnięty Liam.

- cześć wam – przywitał się

- no hej – rzucili obydwoje w tym samym czasie, spojrzeli na siebie i wybuchli śmiechem.

- co wam tak wesoło? – spytał, podchodząc do dziewczyny i całując ją w policzek.

- bo Lou jest głupi – zaśmiała się

- ej!

- no to wszystko tłumaczy – Liam odwzajemnił gest – jak się czujesz?

- jutro wracam do domu! – wykrzyknęła

- świetnie, nareszcie. – ucieszył się brunet.

- Liam.. coś taki niemrawy? – spytała nagle, trochę ciszej.

- wszystko jest w porządku. – wymusił uśmiech, jednak Ana dobrze widziała, że ją okłamuje.

- Louis, możesz skoczyć do stołówki po jedzenie? Strasznie zgłodniałam – zwróciła się do bawiącego się włosami ukochanego

- przecież niedawno pożarłaś całe pudełko czekoladek – rzucił, robiąc głupią minę

- ale znowu jestem głodna!

- no dooobra. – przeciągnął i wyszedł wolnym krokiem z Sali. Kiedy zniknął za drzwiami, Ana spojrzała znacząco na Liam’a.

- co? – nie wytrzymał w końcu.

- powiesz mi co się dzieję? Widzę, że coś jest nie tak.

- przestań wyda..

- nieprawda. Znam cię. – przerwała mu, patrząc w jego czekoladowe oczy. Westchnął głośno i spuścił wzrok.

- Ana..

- tak?

- ja.. ja chyba jestem…

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

no i jest kolejny ;) powiem Wam, że chyba go lubię. mam nadzieję, że podzielicie moje zdanie :D

Kocham Was!

buziaki!