59 „I znowu to samo.”

~ Zayn ~

Leżał na łóżku, wgapiając się bez ruchu w sufit. Z jego twarzy nie znikał uśmiech. A dlaczego? Wciąż rozmyślał o Jo. O rozmowach z nią, jej wsparciu, jej niesamowitym uroku. Miał wrażenie, że ona sama nie zdaję sobie nawet z tego uroku sprawy. Nagle usłyszał pukanie do drzwi.

- Zayn! Taka piękna pogoda, a ty siedzisz w pokoju. – usłyszał przez drzwi głos Any – coś się stało?

Nie odpowiadając zwlókł się z łóżka i podreptał otworzyć.

- już myślałam.. – zaczęła. Jednak widząc jego minę, uśmiechnęła się szeroko i weszła do pokoju. – teraz już wiem czemuś taki nieobecny – zaśmiała się, siadając obok mulata.

- co masz na myśli? – spojrzał na nią tępo

- oj Zayni, Zayni. Czemu do niej nie zadzwonisz i się nie umówisz? Twoje sterczenie w domu i marzenie o niej nic ci nie da. – poruszyła zabawnie brwiami.

- nie wiem o czym mówisz. – rzucił, uciekając wzrokiem. Chwyciła palcem jego podbródek i podniosła jego twarz, tak by miała jego czekoladowe oczy w zasięgu wzroku.

- nie udawaj głupiego, tylko do niej dzwoń zakochańcu – zaśmiała się

- w sumie, czemu nie.. – szepnął

- grzeczny chłopiec – zmierzwiła jego misternie ułożoną fryzurę i wstając, ruszyła do wyjścia

- An?

- hm? – odwróciła się, a z jej twarzy nie znikał uśmiech

- ale.. nie będziesz zła? – wyszeptał, podchodząc do dziewczyny.

- niby za co? Jedyne czego pragnę to twoje szczęście. Kocham cię – uśmiechnęła się, jak najpiękniej potrafiła i złapała mulata za dłonie

- dziękuję. – wyszeptał, zbliżając twarz do jej ucha. Musnął delikatnie palcem jej policzek i ucałował w czoło. Poczuła jak przeszywają ją przyjemne ciarki, zupełnie tak jak wtedy gdy się pierwszy raz pocałowali. Od razu skarciła się za swoją reakcję. Przecież On jest tylko przyjacielem. Nikim więcej. Tak bardzo pragnęła jego szczęścia, że przez moment sama chciała mu je dać. Przestraszyła się swych dziwnych myśli i odepchnęła Zayn’a subtelnie.

- nie ma za co. – uśmiechnęła się i szybko wyszła.

Usiadł na łóżku i po wzięciu głębokiego oddechu wyjął z kieszeni telefon.

- kurwa, przecież nie mam jej numeru! – krzyknął nagle. Rzucił komórkę na łóżko i wybiegł z pokoju.

- ANA! ANA! – chodził po korytarzu i nawoływał przyjaciółkę

- co jest?! – wbiegła zadyszana na piętro

- nie mam jej numeru.. – zrobił głupią minę

- żartujesz, prawda?

- nie.. – pokręcił głową, a na jego twarzy rysował się coraz większy smutek

- co ja się z wami mam.. – przewróciła oczami i kładąc palec na brodzie, zamyśliła się. stał wpatrując się wyczekująco w brunetkę.  – jedynym sensownym rozwiązaniem jest pojechanie do szpitala i odnalezienie jej.- stwierdziła po chwili

- jesteś genialna! – rzucił i ucałował Anę w usta, po czym zbiegł na dół, a sekundę potem usłyszała zatrzaskujące się drzwi. Stała jak wryta. Niby nic, a jednak poczuła palące policzki, po dotyku jego ust.

- Ana, ogarnij się idiotko. – szepnęła do siebie i wróciła na dół.

Wbiegł do szpitala jak burza, potrącając po drodze każdego i nie przestając przepraszać. Dobiegając do recepcji, musiał dać sobie parę sekund na oddech, bo nie był w stanie wypowiedzieć niczego sensownego.

- czy mogę w czymś pomóc? – uśmiechnęła się sympatycznie młoda pielęgniarka

- J.. Jo.. – wydyszał ledwo. Spojrzała na niego ze zdziwieniem.

- to nasza pacjentka?

- nie, sta.. stażystka – powoli uspokajał oddech – jest może jeszcze w szpitalu?

- przepraszam, ale nie kojarzę.

- taka niska, zgrabna dziewczyna. Szatynka, ciemne oczy. – tłumaczył, wpatrując się z nadzieją w pielęgniarkę. Pomyślała chwilę i ponownie uśmiechnęła się do mulata.

- kojarzę, pani Perks. Ale ona już skończyła praktyki w naszym szpitalu.

- jak to skończyła!? – przeraził się i rozejrzał – a mogę prosić o jej numer?

- przykro mi ale nie możemy udzielać takich informacji. – odrzekła formalnym tonem

- błagam panią, tylko numer.. – spojrzał na nią, robiąc wielkie oczy szczeniaka

- nie.. nie mogę. Przepraszam. – spuściła wzrok, udając, że przegląda jakieś papiery.

- proszę.. naprawdę bardzo mi zależy.. – wyszeptał, łapiąc kobietę za rękę i spoglądając jej głęboko w oczy. Odetchnęła i rozejrzała się dookoła.

- mogę dać panu jedynie adres szpitala. – odrzekła cicho i zapisała wszystkie potrzebne informacje na karteczce.

- dziękuję! Jest pani cudowna! – rzucił z radością i całując kobietę w policzek wybiegł z budynku.

Piętnaście minut później parkował już przed wskazanym szpitalem. Nie zdążył jednak wejść do budynku, bo z drzwi głównych wyłoniła się Jo. Nie zauważyła go i ze swoim pięknym uśmiechem, który Zayn uwielbiał od samego początku, podążyła do stojącego niedaleko samochodu, w którym siedział jakiś młody chłopak. Ucałowała go na powitanie i odjechali.

Stał zamurowany, wciąż wpatrując się w miejsce, z którego przed chwilą zniknęła Jo. Nie mógł uwierzyć w to co zobaczył. Był przekonany, że podczas ich wspólnych rozmów coś zaiskrzyło. Był zauroczony tą młodą dziewczyną. Jednak teraz okazuję się, że znów nie miał szczęścia.

- ale jestem głupi.. jest zbyt niesamowita by być wolną.. jak Ana.. – westchnął i ruszył przed siebie, zostawiając samochód pod szpitalem.

Zasiadł na ławce, przy jednej z ruchliwszych londyńskich ulic. Wlepił tępy wzrok w przestrzeń przed sobą.

- znowu źle trafiłem.. znowu bezsensownie coś poczułem.. czy to ja jestem takim idiotą czy po prostu nie mam szczęścia..  – rozmyślał.

- cześć stary! – z własnego świata wyrwał go znajomy głos

- cześć Lou – rzucił, podnosząc wzrok i spoglądając na jak zwykle roześmianego bruneta

- co się stało? – spytał, dosiadając się do mulata

- nic..

- nie ściemniaj. – rzucił Louis, chowając do kieszeni małe, przyozdobione wstążką pudełko.

- co to? – Zayn zmienił temat, wskazując na rzeczony przedmiot

- proszę cię – przewrócił oczami i spojrzał na przyjaciela. Miał tak przeszywający wzrok, że mulat w końcu się ugiął.

- spierdoliłem. Znowu..

- co masz na myśli?

- Jo.. chciałem się z nią umówić. Ale nie zdążyłem..

- to znaczy?

- okazało się, że ma faceta. – spuścił wzrok, wpatrując się w swoje buty

- a skąd to wiesz?

- widziałem.

- co widziałeś? Całowała się z kimś? Obściskiwała? – Lou drążył temat.

- nie.. widziałem jak wsiada do samochodu z jakimś gościem. – brunet pokręcił głową i spojrzał z politowaniem na przyjaciela.

- stary, jak zwykle wysuwasz pochopne wnioski. Przepraszam, ale muszę uciekać. – uśmiechnął się tajemniczo i wstał. – wracasz do domu?

- jeszcze nie.

- tylko nie rób nic głupiego. – rzucił Louis i poklepując przyjaciela po ramieniu, oddalił się. Zayn nie mógł uwierzyć w zachowanie bruneta. Zawsze był najmniej poważny z nich wszystkich, wszystko traktował jak żart. A teraz? Zachowuję się prawie tak jak Liam.

- ta dziewczyna naprawdę go zmienia.. – westchnął i odpalił papierosa.

***

Siedziała w swoim mieszkaniu, rozglądając się i uśmiechając od ucha do ucha. Teraz dopiero czuła jak bardzo za nim tęskniła. Chwyciła za gitarę i przed graniem, przytuliła ją czule.

- tęskniłam Hope.. – wyszeptała, traktując instrument jak członka rodziny.

Nagle rozdzwonił się jej telefon. Z początku nie miała ochoty odbierać. Nieważne kto dzwonił. Chciała nacieszyć się wszystkim, czego tak bardzo jej brakowało przez ostatnie miesiące. Jednak kiedy zobaczyła kto dzwoni, chwyciła szybko za telefon.

- no nareszcie! Ile można! – po drugiej stronie odezwał się męski głos

- czego krzyczysz stary? – zaśmiała się

- nie staruj mi tutaj! – krzyknął Louis, udając obrażonego

- co chciałeś?

- ano właśnie. Chciałbym zaprosić cię dziś wieczorem na kolację. – rzucił poważnie

- co? Ale gdzie? Mcdonald? – uśmiechnęła się, bawiąc się strunami Hope

- nie żartuj sobie. Przyjadę po ciebie o 18, więc bądź gotowa! – rzucił

- ale gdzie mnie zabierasz?

- a po co ci to wiedzieć?

- żebym wiedziała w co się ubrać? – przewróciła oczami

- no dobra. Black Rose.  Do zobaczenia mała! – rzucił, a Ana była pewna, że w tym właśnie momencie na jego twarzy pojawia się banan.

- no cześć. – odłożyła komórkę i od razu wzięła się za granie. Jednak po krótkiej chwili zatrzymała się, wpatrując się w przestrzeń przed siebie.

- co go tak naszło z tą kolacją? Przecież Black Rose to ekskluzywna restauracja.. – spytała sama siebie i pogrążyła się w myślach. 

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

kurczę, jakoś nie bardzo mi się to podoba. ale kompletnie brak pomysłów na sensowne przerobienie. mam nadzieję, że kolejnym rozdziałem nadrobię swoją "ułomność". ;/

buziaki!