55 „Zła wiadomość.”

Noc mijała wyjątkowo powolnie. Louis z Zayn’em ani na moment nie zmrużyli oka. Jak tylko ktoś z personelu szpitalnego wchodził do Any natychmiast go okrążali i wypytywali o wszystko.

Lou jak zwykle od parunastu godzin stał przy szybie, opierając się o nią rękoma i wpatrując w dziewczynę. Jakby czekał na jakikolwiek ruch palcem, czy powiekami.

Zayn siedział jak zwykle na jednym z krzeseł i wpatrywał się w dziewczynę. W pewnym momencie usłyszał szelest i odwrócił głowę. Niedaleko nich stała nieśmiało niska młoda dziewczyna i wpatrywała się raz po raz to w Louis’a, to w Anę. Kiedy zwróciła wzrok na mulata uśmiechnęła się delikatnie. Odwzajemnił gest i oparł się o krzesło, przecierając zaspane oczy. Spojrzała na niego po raz kolejny i odeszła.

Minuty przeciągały się w nieskończoność. Z każdą kolejną Zayn czuł się coraz bardziej wykończony. Obiecał sobie jednak, że nie zaśnie póki Ana się nie obudzi. Kiedy po raz setny przecierał oczy i klepał się w policzki usłyszał nad sobą dziewczęcy głos.

- przepraszam.. – podniósł głowę, a jego oczom ukazała się owa młoda dziewczyna, która wcześniej uśmiechała się do niego. – przyniosłam wam kawę – wręczyła kubek mulatowi i Louis’owi. Brunet podziękował ledwo widocznym uśmiechem. Zasiadła nieśmiało obok Zayn’a i spojrzała przed siebie. – on ją chyba bardzo kocha.. – zaczęła, nie odwracając wzroku.

- najbardziej. Tak jak my wszyscy. – mulat odpowiedział cicho

- jestem pewna, że z tego wyjdzie. Lekarze robią wszystko. – uśmiechnęła się nieśmiało w stronę chłopaka.

- cały czas na to liczymy..  – odparł, spoglądając na dziewczynę. Była naprawdę bardzo ładna, filigranowa, o dziewczęcej twarzy i azjatyckiej urodzie. – a tak właściwie.. skąd wiesz?

- co takiego?

- skad wiesz, że robią wszystko?

- bo czasem im pomagam i przyglądam się ich pracy. – odrzekła spokojnie.

- um.. kim właściwie jesteś? – wypalił, nawet nie myśląc. Orientując się, że zabrzmiał zbyt ciekawsko, zarumienił się delikatnie i uciekł wzrokiem.

- jestem stażystką. – uśmiechnęła się, a w jej policzkach pojawiły się delikatne dołeczki. Nie mógł oderwać od niej wzroku. Coś w niej było niesamowicie przyciągającego. – akurat na wasza przyjaciółkę wypadło w moich praktykach, dlatego trochę wiem. – kontynuowała

- co wiesz? Proszę, powiedz mi.. nie możemy w ogóle złapać żadnego lekarza. – rzucił cichym, błagalnym tonem

- musicie osobiście porozmawiać z doktorem Novakiem. Pogadam z nim, żeby był bardziej przychylny. Wiem, że czasem bywa trochę wyniosły.. – przewróciła oczami

- naprawdę mogłabyś to zrobić? – mulat podniósł głowę

- no jasne. – uśmiechnęła się – tak właściwie to jestem Jo.

- Zayn – pierwszy raz od parunastu godzin na twarzy chłopaka zagościł delikatny uśmiech

- miło cię poznać. Ja już musze niestety uciekać. Praca na mnie czeka. Trzymam kciuki, by wszystko było dobrze. Trzymajcie się. – mówiąc ostatnie słowa, dotknęła dłoni chłopaka, spoczywającej na jego kolanie. Poczuł jak ciepło przeszywa jego ciało, jak wnętrzności wariują, a gęsia skórka wstępuję na jego skórę. – do zobaczenia. – uśmiechnęła się i odeszła.

Siedział jeszcze chwilę, wpatrując się w miejsce gdzie przed chwilą zniknęła dziewczyna. Do świata przywołał go głos zbliżających się przyjaciół.

- cześć. Jak się trzyamcie? Co z Aną? – spytał na wejściu Liam

- cały czas bez zmian.. – odezwał się mulat.

Zasiedli obok niego. Przez cały ten czas Louis ani na moment się nie odwrócił, nie poruszył ani nie odezwał.

- czy on tak cały czas? – spytał Niall, podając przyjaciołom jedzenie, które przywieźli z domu.

- tak. – odrzekł krótko Zayn, spoglądając na bruneta z bólem.

- stary, musisz się przespać. Chociaż usiąść. – szepnął Liam, podchodząc do Lou

- nie. nie chcę. Nie potrzebuję. – rzucił, nie spuszczając wzroku z dziewczyny.

- panie Tomlinson? – wszyscy odwrócili się w stronę dochodzącego głosu. – mógłbym z panem zamienić słówko? – spytał wysoki, postawny mężczyzna. – jestem lekarzem prowadzącym. – dodał, widząc zdziwione miny chłopaków i Patty.

Brunet podążył za mężczyzną, wchodząc do jego gabinetu.

- proszę siadać – wskazał mu krzesło naprzeciwko biurka, uśmiechając się lekko.

- Czy coś więcej wiadomo?

- stan pańskiej dziewczyny jest stabilny i z każdą minutą się poprawia. Jednak wciąż jestem zdania, że wybudzenie, przynajmniej teraz, jest niebezpieczne.

- ale jest coraz lepiej? – dopytywał brunet

- zgadza się.

- bardzo się cieszę… - odetchnął z ulgą

- mam jednak dla pana złą wiadomość..

- tak? – ponownie się przeraził – o co chodzi?

- chodzi o dziecko.. – Louis spojrzał na lekarza z coraz większym przerażeniem. – niestety musze pana powiadomić, że Pani Brooks poroniła.

- co?! – wstał momentalnie z krzesła i wlepił wzrok w mężczyznę – jak to?! Dlaczego?!

- niestety, to skutek wypadku. Nie mogliśmy nic zrobić.. – brunet nie pozwolił nawet dokończyć mężczyźnie, wybiegając z jego gabinetu. Zatrzasnął drzwi i odwrócił się twarzą do ściany. Sekundę później uderzył w nią z całej siły pięściami. Jego głowa opadła na białą, szpitalną ścianę, a z jego oczu popłynął strumień łez, których już nawet nie miał siły powstrzymywać. Odwrócił się i oparł o nią plecami, opadając na podłogę. Schował twarz w dłoniach i odetchnął głęboko.

Po chwili z gabinetu wyszedł mężczyzna i spojrzał na załamanego chłopaka.

- może pan do niej wejść. – szepnął i poklepał go po ramieniu odchodząc.

Słysząc te słowa wstał momentalnie i popędził do przyjaciół.

- co jest? Co ci powiedział? – wypytywała Patty

- dziecko.. – zaczął przyglądając się tępo dziewczynie

- co z nim?

- Ana.. poroniła..

- co kurwa?! – Zayn wstał momentalnie i wlepił oczy w przyjaciela. Każde z nich wpatrywało się bez słowa w załamanego Louis’a. nikt nie miał pojęcia co powiedzieć. Zamiast słów cała piątka podeszła do chłopaka i przytulili go.

- mogę do niej wejść.. – wyszeptał po chwili.

- idź. – rzucił cicho Liam i poklepał przyjaciela po ramieniu.

Usiadł na krześle obok łóżka. Przez chwilę wpatrywał się w dziewczynę bez ruchu. Bał się, że kiedy jej dotknie to coś zepsuję lub ją skrzywdzi. W końcu zebrał się w sobie i podsuwając się bliżej, chwycił delikatnie za jej bladą dłoń. Splótł ich palce i wpatrywał się w jej piękną, wciąż pogrążoną „we śnie” twarz.

- kochanie.. – wyszeptał, ściskając delikatnie jej dłoń. Miał ochotę porwać dziewczynę w ramiona, powiedzieć, że wszystko będzie dobrze, powiedzieć i udowodnić jak bardzo ją kocha. 

Zaczął do niej mówić, opowiadając przeróżne mniej lub ważne rzeczy. Raz po raz ściskał jej dłoń, lub nachylał się i muskał ustami jej wciąż blade policzki. Nie puszczał jej ani na moment.

Usłyszał delikatne pukanie i po cichym zaproszeniu, do Sali wszedł Zayn. Spojrzał pytająco na przyjaciela. Ten kiwnął głową, by wziął krzesło i usiadł obok.

Teraz były przy niej dwie, najważniejsze osoby, kochające ją nad życie.

***

Siedzieli przy Anie już od paru dobrych godzin. Raz na jakiś czas do pokoju wchodzili inni, by móc choć na chwilę spojrzeć z bliska na przyjaciółkę, dotknąć jej, coś do niej powiedzieć. Każde z nich, bez wyjątku, miało nadzieję, że kiedy mówią, Ana ich słyszy, rozumie. Że kiedy zorientuję się jak bardzo wszyscy za nią tęsknią, zawalczy i w końcu się wybudzi.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

przepraszam, że taki krótki, ale ostatnio jakoś nie mam weny na dłuższe. mam nadzieję, że mi wybaczycie! chciałam przypomnieć, że coraz większymi krokami zbliżamy się do końca historii. zachęcam do spojrzenia w zakładkę "najważniejsi", pojawiła się tam nowa postać. ;) ach i zachęcam też do zadawania pytań bohaterom!

kocham Was!

buziaki!